Ledena doba dolaze i odlaze, vrste se rađaju i izumiru, galaksije se sudaraju, supernove eksplodiraju.

Zemljina kora, čvrsta i stabilna pod našim koracima, leži na podzemnim okeanima tečne magme, koja je u neprestanom pokretu.

Ljudi se udružuju i rastaju, ćelije se obnavljaju i dele, imperije se uzdižu i propadaju.

Država može da štiti kapital ili može da štiti čoveka, ideja u kojoj bi radila obe stvari u interesu obe zapravo, čak ni teoretski, nije moguća. Kapital potire čoveka, potire ljudskost, te samim tim „vlada birana iz naroda i za narod“, kako bi rekao američki ustav, teoretski ne bi mogla da se bavi zaštitom kapitala, koliko god to socijal-demokrate priželjkivale. Demokratija i kapitalizam nemaju između sebe znak jednakosti.

Današnja ideja o jednakim mogućnostima je upravo potvrda da nema veće nejednakosti od jednakog tretmana nejednakih. Evropska ljevica je nemaštovito stala na sredokraći između kapitalizma i socijalizma, opterećena komleksom propasti etatističkog modela socijalizma, distancirajući se od monoideološkog monolita, egalitarizma sunovraćenog u populizam, od dogmatizma „diktature proletarijata“. Ono što ljevica mora da učini u narednim decenijama je da počne sa ozbiljnim proučavanjem i razumijevanjem prirode modernog kapitalizma.

Još 1919. godine Maks Veber je u pismu svom mlađem kolegi i prijatelju Đerđu Lukaču upozorio da će ruski eksperiment lišiti socijalizam ugleda i autoriteta za sljedećih sto godina.