Pojava anarhosindikalista kao potpuno legitimne organizacije nije dokaz (pre svega) demokratičnosti ovoga društva, već je to bitno ideološko osveženje u umornoj i zasićenoj ideološkoj ravni Srbije. Istovremeno je i dobra prilika za rehabilitaciju (a što da ne?) jedne ozbiljne real-utopije koja svoje korene vuče još iz grčkog polisa, a koja je duboko kompromitovana kako od zapadne ideološke mase, tako i od (još i više) sestrinske komunističke Internacionale 19. veka.

U Srbiji odavno više nema kafana. Nema ni legendarnih pijanaca, droca i pevaljki, one "Mile koja služi dok pijano srce za Anom tuži", nema tog blata i balege u kome se mogao pronaći biser apsolutne sposobnosti za katarzu, onog "Dotako sam dno života" nema, a opet to jednostavno, iako istinito, uopšte nije tačno. Nema tih kafana, zaista, i lika Cice Perovića koji kao nekakva Kafkina senka izroni iz tame "dok lije na uglu petrolejska lampa, svjetlost crvenkasto žutu" nema, jer nema te forme i tih oblika, karakteri su međutim, i dalje tu, i s obzirom na nove forme, banalnije i bizarnije, i sami karakteri su "evoluirali" u skladu sa njom.

Dakle-izbori.