U tmurno londonsko predvečerje, ustajala gradska kiša dobovala je po mrkim krovovima iz kojih su virili čađavi dimnjaci kao sveže pečurke, dok je niz granitom poštropanu kaldrmu klackao Čarls Dikens. Rasejano - sporo, ali bezbrižno - hodao je slavni pisac pokraj teških, ugljem natovarenih zaprežnih kola, probijajući se kroz gustu maglu, kada su ga kod Covent Gardena zaskočila, ni manje ni više – braća Tvist.

Ovih dana se obeležava 25 godina od pada Berlinskog Zida, događaja kojim se, po Eriku Hobsbaumu, završava „kratki 20. vek“. U simboličkom smislu, pad Berlinskog zida označio je kraj blokovske podele i završetak Hladnog rata, nakon koga je zavladalo opšte uverenje da svet ulazi u mirniji, prosperitetniji i slobodniji period ljudske istorije. Totalitarni levi režimi izgubili su „tržišnu utakmicu“ sa liberalnim kapitalizmom, a stanovnici sa „pogrešne strane gvozdene zavese“ iščekivali su dugo sanjanu – pa, slobodu.

Težak fizički rad, briga o kući i deci, sitne svađe sa susedima, filmovi, fudbal, pivo i, iznad svega, kocka ispunjavali su njihov duhovni horizont. Držati ih pod kontrolom nije bilo teško.
Džordž Orvel

Incident na fudbalskoj utakmici Srbija - Albanija, uzdrmao je srbijansku javnost šireći se katodnim cevima kroz društveno tkivo sekući ga po osnovnim strukturnim tačkama – principima koji drže krhku državnu konstrukciju na okupu.

Taj incident, ili kako ga je kodirao sportski komentator Aca Stojanović, “užasna provokacija”, rascepio je naš društveni “hrast” - metafora Srbije koju je upotrebio premijer Vučić u svojoj autorsko-trbuhozboračkoj emisiji “Teška reč” – te sada imamo prilike razvijati fotografije socijalnog rascepa u svoj svojoj strukturalističkoj “odrvenjenosti”.