TOM WAITS - Glas boje burbona

On je pesnik, a potom i muzičar. Muzika je ljubavnica njegove poezije. Uvek u zanosu, strastvena i neobična žena. Žena pored koje žuti taksi nikada neće proći i koja će jedina dobiti besplatnu vožnju. Tom Waits je rođen 7. decembra 1949. u istom tom žutom taksiju, sa bradom od tri dana, prema sopstvenom kazivanju. 

Taksi kao simbol lutanja američkim drumovima. Zadimljeni barovi, burbon, zvuci klavira koji se gase tek kad počne da se pali dan,  postali su svakodnevica ovog umetnika, a maglovita priča o rođenju Toma Waitsa dobar uvod u njegov scenski nastup. Mnogi ga opisuju kao poslednjeg američkog poetu, čoveka sa neverovatnom maštom i kao nekoga ko nije podmetač požara i lažni buntovnik. Drugi kažu da je folirant i loša kopija Bukovskog. 

Samouki muzičar. Pošto nije imao klavir kada je bio dete, komšija mu je ustupao svoj. Tom Waits je, u tom smislu, pravi primer „dečaka iz komšiluka“, jer nikada nije bio kod kuće. Često je putovao sa ocem u Meksiko. Izjavio je da je muziku zavoleo uz meksikansku tradicionalnu pesmu „Ranchera“ koju je slušao na očevom radiju  tokom tih putovanja. 

U mladosti se „igrao“ perača sudova i vatrogasca na meksičkoj granici. Nije lako gasiti vatru. Nekad se i najiskusniji poput njega prevare, pa umesto hladne vode za gašenje „vatre“ koriste alkohol sa ledom.

Dubina i autentična boja glasa daju posebnu atmosferu njegovim pesmama. Muzički kritičari za njegov glas kažu da je „namočen u burbon, ostavljen da visi u sušioni mesa nekoliko meseci, onda iznešen van i pregažen automobilom". Jednom je izjavio da mu je dosadio sopstveni glas, te da je iz tog razloga jednu od svojih pesama snimio koristeći megafon.

Svoj prvi album „Closing time“ Tom Waits objavljuje 1973. Jedan od njegovih najcenjenijih albuma je „Blue Valentine“ iz 1978. godine, a za albume „Bone Machine“ iz 1992. i „Mule Variations“ iz 1999.  dobio je nagradu Grammy. Waits je takođe komponovao muziku za film i pozorište. Uradivši muziku za film „One from the Heart“ (Francis Ford Coppola, 1982.) bio je nominovan za Oskara. Kao glumac se pojavio u filmu „Down by the Law“ (Jim Jarmusch, 1985.) i „Bram Stoker's Dracula“ (Francis Ford Coppola, 1992.). Mnogi ga se sigurno sećaju i po izvedbi pesme „You can never hold back spring“ iz filma „The tiger and the snow“ (scena venčanja u snu glavnog lika, koga glumi Roberto Benini).

Zbog činjenice da se nije previše eksponirao u medijima, neke od njegovih pesama su, u obradi drugih muzičara, poznatije nego u njegovoj izvedbi. To je slučaj sa pesmom „Jersey Girl“ koju je otpevao Bruce Springsteen, kao i sa pesmom „Downtown Train“ u izvođenju Rod Stewarta, koja je dospela na treće mesto „The Billboard Hot 100“ liste hitova u 1989. godini. Rod Stewart je, zahvaljujući ovoj pesmi, 1990. godine dobio Grammy u kategoriji najboljeg muškog pop izvođača. Takođe, postoji i jedna manje poznata, ali veoma zanimljiva obrada Waitsove pesme „Green Grass“ u izvođenju Cibelle.

Waits, prepoznatljiv po svojoj individualnosti, poslednjim albumom „Bad as me“ iz 2011, nakon sedam godina od izdavanja albuma „Real gone“, potvrđuje da još uvek ima entuzijazma i da publici ima mnogo toga da ponudi. Sve pesme je komponovao i napisao zajedno sa svojom suprugom Kathleen Brennan, a na albumu se kao gost pojavljuje i Keith Richards. „Kada su me ljudi iz moje produkcijske kuće pitali da li želim da mi neko gostuje na albumu, rekao sam da bi to mogao biti Keith Richards. U stvari, ja sam se samo šalio, ali njega je neko ipak pozvao. Kada je Keith pristao, ja sam rekao-sad smo stvarno u problemu!“

Album je muzički raznolik zahvaljujući različitim vrstama emocija koje su zastupljene na njemu, a koje Waits, uz kombinaciju džeza, bluza, soula, i američkog folka, ponovo oblikuje na sebi svojstven način ne odstupajući od onoga što ga čini prepoznatljivim. Zanimljivo je da se Waits ponovo vraća baladama na ovom albumu. Pesme „Kiss me“, „Last leaf“, „Put me back in the crowd“ i „New Year's Eve“ su vanvremenske. Ovim pesmama Waits pokušava da oživi neke stare, zaboravljene strasti („kiss me like a stranger once again“) ili da nas podseti na snagu doslednosti i činjenicu da vreme ne menja ljude, već da se oni vremenom menjaju sami („I'm the last leaf on the tree, the autumn took the rest, but they won't take me...“). One po kvalitetu i emociji ne zaostaju za dobro poznatim baladama kao što su „I hope I don't fall in love with you“, „If I had to go“, „Alice“, „All the world is green“, „In between love“, „November“... 

Slušajući Waitsa, čovek poželi da se ponovo zaljubi u „ne bilo koga“ i da taj „ne bilo ko“ nikada ne ode. Waits neće sigurno. 

IF I HAD TO GO

And if I had to go, will you remember me?
Will you find someone else, while I'm away?
There's nothing for me, in this world full of strangers
It's all someone else's idea
I don't belong here, and you can't go with me
You'll only slow me down
Until I send for you, don't wear your hair that way
If you cannot be true, I'll understand
Tell all the others, you'll hold in your arms
That I said I'd come back for you
I'll leave my jacket to keep you warm
That's all that I can do
And if I have to go, will you remember me?
Will you find someone else, while I'm away?